ОРИ... Ори, развигори, коло, лоло! Живот је један, безизгледан, ал поведи, на орање и у чежњу, девојку што те весели и разиграног жели. Све су ливаде пусте, све су њиве парлози, за орача рај, за сељака крај, који тако сигурно долази... Па поведи лоло, коло! У коло се занос хвата, данас те мало ко швата, данас те ломе данас си прут, сам и крт. Шибају те ветрови и беспућа, а био си у снопу прућа! Ори, ожежи и зарежи, нек душману кожа се најежи, док у страху бежи, од пркоса сељака, који свој спас у сејању налази... Ори, нек загрми твој глас! Задњи куца час, да труба засвира, да зидове поруши и донесе мало мира и спокој души. Ори, лоло и поведи девојку на орање и у коло! © Љубодраг Обрадовић